Eveline weszła do sklepu z szerokim uśmiechem, oczywiście nie bez swoich skrzypiec. No bo co z tego, że to sklep muzyczny? Grać zawsze można, przecież nikomu nie będzie przeszkadzać, tak. Podeszła do lady i zaczęła zasypywać obsługującego ladę pracownika, opowiadając mu historię, czemu przydałby się jej nowy smyczek. Wszyscy interesują się jej życiem, a przynajmniej tak sądzi.

- ...a ja wtedy powiedziałam, że powinien był się zamknąć kiedy jeszcze była szansa na załatwienie tego... - mówiła właśnie dziewczyna do sprzedawcy, który swoją drogą również wyglądał na okropnie znudzonego i powoli się denerwował. Ev zmarszczyła brwi, odwracając się do stojącego za nią chłopaka. - Przecież musi znać cała historię! Bez tego nie będzie wiedział, po co mi nowy smyczek, a jaki jest sens w sprzedawaniu czegoś komuś, skoro się nie wie, do czego ta osoba owej rzeczy użyje? Może się przecież okazać, że jestem seryjną morderczynią, która do podduszania używa smyczków?! Nigdy nie wiadomo! - zawołała oburzonym tonem.

Ostatnio edytowany przez Eveline Livenasta (2014-03-15 11:43:24)

Na twarzy odmalował jej się wyraz nieprawdopodobnego zdziwienia. Ktoś ją olał? Jakim cudem? I jeszcze wchodzi przed nią w kolejkę! Szczyt chamskości! Ze złością podeszła do chłopaka i odepchnęła go od lady, mając nadzieję, że ten czyn wyrazi jej ogromną złość i niedowierzanie.

- Pierdolić? To nie jest żadne pierdolenie! Przedstawiam historię powodu kupna danego przedmiotu, żeby... - i zaczęła swoją gadaninę o tym, że musi wszystko tłumaczyć. Najwidoczniej nigdy już sobie nie uświadomi, że po prostu lubi, gdy ludzi interesuje to, co robiła. Gdy skończyła wreszcie "wyjaśniać mu powody, dla których historie o tym, co stało się z jej smyczkiem są takie ważne", odetchnęła głęboko i odwróciła się do sprzedawcy, by kontynuować opowieść, ale nikogo nie było. Pisnęła z niezadowoleniem. - Czemu go nie ma?! Muszę mieć nowy smyczek! - zawołała. Odwróciła się do chłopaka i zmrużyła oczy. Podeszła do niego z założonymi rękami. - To TWOJA wina, że sobie poszedł! - powiedziała oskarżycielsko, dźgając go palcem w bok. Tyle bólu, tak.

Wytrzeszczyła na niego oczy. - A jak mogłabym nie? Tak olać klienta?! - zawołała, a na jej twarzy odmalował się głęboki smutek. Biedna, mała dziewczynka, huh.

- Natrętnego? Niby czemu?! - krzyknęła, ponownie oburzona. Po chwili ciszy westchnęła, nie kontynuując swojej wypowiedzi, omg wow. - Myślisz, że będzie tu album Pentatonix'a? - mruknęła, podchodząc do półki i przeglądając stojące na niej płyty (logic as fuck).

- Opera kościelna?! - zawołała z oburzeniem, unosząc wysoko brwi. - Nie! To Amerykańska grupa wokalistów a capella, ale nie mają nic wspólnego z kościołem. - odparła. - Nagraliśmy razem cover "Radioactive", więc suzkam płyty, na której mógłby on być, bo zgubiłam egzemplarz który dostałam za darmo. - westchnęła.